Ik vind coachen erg leuk, vooral omdat ik het kan combineren met mijn ‘gave’ die ik heb ontwikkeld in het werk met Reiki, waardoor ik kan ‘inchecken’ in iemands veld. Iedereen heeft deze gave maar gebruikt het niet altijd of weet niet hoe.
Soms werk ik met een oefening oftewel een model om op een actieve wijze iemand te coachen. Deze keer koos ik voor een model dat je begeleidt van je huidige situatie naar je gewenste situatie. Ha denk je vast.. dat wil ik ook wel :-). Velen onder ons hebben wat te wensen en dan heb ik het niet over het winnen van een loterij ;-).
Al lijkt het een simpele oefening, de kans is groot dat jij jezelf tijdens deze oefening tegenkomt. En waarom? Er kan namelijk weerstand opduiken, twijfel, frustratie enz. Het is ook helemaal niet erg. Sterker nog… Het maakt het juist waardevol! Door mijn begeleiding ga je hier soepel doorheen.
Ik zal je vertellen wat er gebeurt.. Het is namelijk zoiets als een (flinke) regenbui die voor groei en vruchtbaarheid zorgt.
Er ontstaat namelijk ruimte in je systeem. Er ontstaan inzichten en zelfs wat rust.
Rust dat het er allemaal mag zijn. Je bent helemaal goed zoals je bent. Het enige is dat er licht mag schijnen op datgene wat nog niet zichtbaar bij je is, maar wel degelijk aanwezig.
Het raakt mij iedere keer hoe dit soort processen de kern bij de cliënt raken. Je komt tot het inzicht van wat je tegenhoudt én wat er in je wil stromen. Je voelt het met je hele lijf.
Vaak ontdekken we dat het niet de buitenwereld is die ons vasthoudt, maar een oude overtuiging.
Eén van mijn klanten zit midden in zo’n patroon. Heeft zelfkennis en weet goed wat ze wel en niet kan. Ze merkte dat ze zich op haar werk voortdurend moest verdedigen. Niet omdat ze iets verkeerd deed – integendeel. Ze levert kwaliteit, werkt met aandacht en dat weet ze ook van zichzelf!.
En toch… Toch kreeg ze de vraag of ze de tekst die ze had geschreven nog extra wilde checken op fouten. Je begrijpt waarschijnlijk wel dat het haar raakte en wanneer je dit zelf ook weleens hebt meegemaakt, dan weet je hoe het voelt.
Ze voelde de neiging iets te zeggen. Maar tegelijkertijd kwam er een diepe moeheid omhoog. Laat maar, dacht ze. Hij ziet me toch niet echt.
Dat moment… het lijkt zo klein en toch zo veelzeggend. Niet voor het eerst ervaart ze dat gevoel – niet gezien, niet serieus genomen.
En zoals zo vaak bij dit soort ervaringen, zit de echte pijn niet in de situatie zelf, maar in wat die situatie in ons raakt.
Oude pijn, oude patronen.
We zijn aan de slag gegaan met de oefening. Wat is haar verlangen? En vooral: wat voor overtuigingen heeft zij over zichzelf en de ander?
Want hoe graag we soms willen dat de ander verandert, de echte beweging ontstaat als we zelf naar binnen keren.
Wanneer we durven te voelen wat er werkelijk speelt, en van daaruit bewuste keuzes maken.
Het is een uitnodiging, keer op keer, om dichter bij jezelf te komen.
Dit gaat echter in kleine stapjes.
Ik wilde haar voor thuis nog een oefening meegeven, maar ik bedacht mij.
Ik voelde dat het teveel zou worden en checkte het bij haar. Het klopte. Een sessie en hetgeen er ‘los’ komt heeft tijd nodig om te ‘landen’.
Marina